Pa-ris, geen Paris

Slechts twee weken maar vele kilometers mogen afleggen, van de zomer in Auckland naar winter in Parijs. Ik mag niet klagen, twee wereldsteden in een enkel studiejaar. Ik ben nu een volledig week in Parijs dus ik verkeer nog altijd in die ‘Honeymoon phase’’, alles is nieuw en mooi. In contrast met Nieuw Zeeland ben ik hier eerder geweest en claimde dat Parijs de mooiste stad is waar ik ooit geweest was. Nou heb ik niet altijd gelijk gehad toen ik jonger was; zo blijkt dat halfvolle melk gewoon komt in volle pakken, een vliegtuig werkt niet op batterijen en in Nutella zit geen druppel chocola. Over Parijs, echter, had de jonge ik het dan wel bij het rechte eind; Parijs is fantastisch. Je loopt vol bewondering naar alles om je heen te kijken als je door de stad loopt om aan het einde van de dag maar kruisjes te slaan dat ‘cultuur’ niet verslavend is. Ik woon in het zuiden van Parijs, Porte d’Orleans, langs de ringweg en wederom een kamer op een mooie hoogte. Als je de begraafplaats negeert kijk ik heerlijk romantisch naar de Eiffeltoren, Parijs uit het boekje. Ik leef hier met een 84 jarige vrouw genaamd Isabelle. Even kort door de bocht; nooit getrouwd, spreekt goed engels en weet absoluut niets van koken. Nou vonden de mensen thuis het eerste feit het meest interessant, zij was 64 toen ik geboren was ‘’doe even normaal jongens’’, ga ik even in op het laatst genoemde. Het menu van Isabelle bestaat uit een pasta met aangedikte Cup A Soup afgewisseld met een diepvries vis of een salade met gerookte zalm, meer niet. Komt goed uit voor haar dat ik mijn kookfrustraties in Auckland heb mogen opsparen dus sinds ik hier verblijf kook ik zowel voor haar als mezelf. Het klinkt misschien niet ideaal maar met mijn leefkosten hier hoop ik de financiële deuk van het Nieuwe Zeeland wat weg te werken.

Een nieuw buitenlands avontuur en zoals eerder al geschreven zit ik hier voor mijn minor studie; Management. Een minor in ‘Management’ klinkt vrij globaal en je kan er vrijwel alles mee inbeelden. Wat ze mij precies willen onderwijzen is voor mij ook nog een raadsel. De studie is verder wel een mooie mengelmoes van fransen en buitenlanders en dat vind ik fantastisch, het is tenslotte de ervaring die telt. De fransen in de klas zijn verder aardige mensen en spreken een aardig woordje Engels wat dwars staat met het beeld van de Parijsenaar. Als je iemand hier op straat vraagt of diegene Engels praat wordt je met de meest dodelijke blik aangekeken en krijg je een ‘Non’ terug. De Parijsenaar is een zeldzaam ras klootzakken die z’n mannetje staat en die zich absoluut niet aan past aan de gast. Onprettig vind ik het absoluut niet, sterker nog; ik vind het juist het mooiste aan Parijs. In de supermarkt heb je hier een groenteweger, geen idee wat voor een opleiding daar aan voorafgaand ging, maar waar ik wel een zeldzaam woordje Engels mee uitgewisseld hebt. Ik vertelde dat ´Paris´ een prachtige stad is maar dat sprak ik kennelijk verkeerd uit; het is Pa-ris. En het is waar, hoe vaak ik mezelf en anderen betrapt heb dat ik ‘Groningen’ op z’n Engels uitspreek. Trots zijn op je taal en je afkomst, ik kan er wat van leren. Dan ook vanaf nu ga ik dan Groningen met de meest onmogelijke G klanken uitspreken want zo is het bedoelt. Ik kan wat leren van dit klootzakken-ras tenslotte ben ik zelf ook een zacht gekookt eitje en daar doet het alles lievende Nieuw Zeeland niet veel aan.

Vanuit Parijs,

Wouter