Google Afbeelding

Afgelopen weken heb ik buiten Auckland doorgebracht en daarom ook veel beleefd en meegemaakt. Veel te vertellen maar ik zou het zo kort mogelijk houden. Zaterdag reden wij per bus naar Napier waar wij aan de begin van de avond aankwamen. Napier is redelijk rustig maar een erg leuk art-deco stadje. Het hostel zat te midden van het nachtleven aan de haven waar we ons goed vermaakt hebben. Op maandag was het slecht weer maar we reden naar Wellington waar we werden begroet met zon en mooi weer. Voor iets dat bekend staat als ‘Windy Wellington’ herinner ik mij Wellington door de twee weekenden dat ik er gespendeerd heb alleen maar als zonovergoten en donders gezellig. We hadden niet lang in Wellington maar ik wist waar we moesten zijn dus het was een spoed-cursus Wellington voor de jongens die het nog niet eerder gezien hadden. Helaas was het op kerstavond vrij rustig in de stad en ook op kerst-dag viel de stad in de categorie ’uitgestorven’. Maar het museum was open en in de haven namen we nog een frisse (hoge) duik om in de namiddag te vliegen naar Christchurch. Gelukkig had het hostel in Christchurch een klein kerstdinee geregeld anders telde de BurgerKing op het vliegveld als ‘kerstdinee’. Christchurch is verder ,hoe jammer het ook is, een trieste bedoeling. De aardbeving dat de stad op z’n kop zette is alweer twee jaar terug maar nog steeds is het een ravage en veel van de gebouwen staan gewoon scheef. Het is niet moeilijk om in te beelden dat de stad ooit wonderschoon en ontzettend gezellig was maar vandaag de dag is het allemaal een sombere voorstelling. Erg triest en erg zonde.
De volgende dag, ondertussen woensdag, haalde wij onze camperbus op. De regen had ons weer gevonden helaas maar we moesten nog veel rijden die dag dus heel erg sonde was het niet. Veel rijden was overigens nog zacht uitgedrukt want we kwamen pas om half 12 aan in Nelson. Even beseffen dat je met 8 uur rijden Nederland al 4 keer op en neer had kunnen doen, maar dan wel weer realiseren dat zo’n actie niet voor de hand zou liggen. In Nelson hadden we geen kampeerplek dus stonden we te midden van een woonwijk. Niet heel comfortabel, want het mag niet, en toen ik ‘ochtends ons buurmeisje hoorde met: “Daddy, what are those boys doing here?’’ was het toch echt tijd om te gaan. Wij zette vervolgens koers naar Abel Tasman National Park om te kajakken. Gelukkig klaarde het weer op en hebben we daar met zon en al nog kunnen genieten van het mooie park.
Het is dan ook geen roadtrip als we niet blijven bewegen dus we zette de zelfde dag nog koers richting Greymouth. Na ‘slechts’ een uur rijden kwamen we langs een visserskamp waar meerdere mensen illegaal kampeerde en wie zijn wij nou om de Hollandse gezelligheid voor ons zelf te houden, wij waren er bij!. Langs een mooie rivier ,die functioneerde als wasbak, douche en recreatief zwembad, kreeg ik echt het ultieme out-back gevoel; ik was echt in de middel of no-where. Dag drie op het zuidereiland was het weer rubber verschroeien aan het Nieuw Zeelandse wegdek en we zetten wederom koers naar Greymouth. Dit keer passeerde we pancake rocks om uiteindelijk neer te strijken in een oud goudmijners stadje Goldborough. Interessant feit is dat we die nacht, nacht 3, wel degelijk betaald en legaal aan het kamperen waren. Dag 4 was erg balen want we zouden de komende 36 uur niets anders zien dan regen, en dat bij Frans Josef. We konden die dag niets zien van het mooie landschap en dat was zacht gezegd ‘balen’. Toch nog mooi troost-quote van een van mijn compagnons:’’Ach we zien het wel op Google Afbeelding’’. En zo is het, lang leve de technologie van vandaag. Die nacht verbleven we in de bergen op de meest afgelegen plek die je kunt bedenken ( Eerste echte plaatsje was meer dan een uur rijden). Leermoment voor de mensen thuis: het weer in de bergen kan best wel wat ruiger zijn dan gewoonlijk. Ik was dan ook even een paar seconden volledig blind en doof toen ik even naar de onweer ging kijken. Goed, dag 5 kwamen we helemaal nat, verwoest, behaard en vies aan in Wanaka. Wanaka was voor ons een oasis temidden van een woestijn want hier scheen de zon, waren de vogeltjes aan het fluiten en hebben wij heerlijk kunnen douchen, drogen en wassen. Van het ultieme dieptepunt weer terug op beide benen waren we weer gereed om verder te reizen naar het zuiden; Queenstown. Onderhand was het 30 december en waren we door het slechte weer een dag voor op schema. Niet getreurd want in Queenstown is er genoeg te doen. ’S Avonds de stad verkend met de bar-crawl en een mooie avond gehad. Nadeel van de kampeerbus is wel dat je er niet goed in kan slapen. De volgende dag ook hartstikke brak door het weinig slapen en daarnaast had het slechte weer ons weer ingehaald. Oud en Nieuw was regen maar het was een mooie bijzondere ervaring. Onderhand praat ik, volgens mij, over dag 7; Nieuwjaarsdag. Rond 12 uur ’s middags waren we al een paar uur uit Queenstown en besefte we dat het nieuwe jaar in Nederland was begonnen. Voor mij gaf het een apart gevoel van binnen want thuis was nog nooit zo ver weg. Zonder te sentimenteel te worden reden we door naar Milford Sound ondanks dat de weg afgezet was. Onder het avonturiers motto; We zien wel hoe ver we komen, reden we door tot Hollyford camp. Ondanks dat dit misschien dom mag klinken bleek de beslissing de beste die we die dag hadden kunnen maken. Tenslotte regende het buiten, hadden we maar 2 waterdichte slaapplekken, hadden we geen gas of een andere vorm van verwarming. Hollyford camp, of Gunn’s Country, wordt gerund door een stelletje die ons voor een zacht prijsje een kampeerplek aanbood waarbij we gebruik konden maken van het clubhuis met houtkachel, keuken en tenslotte ook nog warme douches. En dat, wederom, ver weg van de bewoonde wereld. De auto konden we overigens nog kwijt onder een carpoort waardoor het min of meer droog bleef voor de slaapplekken bovenop de auto. Dag 8 was het poging twee om Milford te bereiken. Doordat we zo ver doorgereden waren stonden we direct vooraan toen de poorten van Milford road weer open gingen. Een deel van de weg was onder water gelopen en we reden langs een plek waar men met graafmachines de weg net had vrij gemaakt van een lawine. Milford verder is adembenemend en sprookjesachtig en als ik de informatieborden moet geloven mogen we blij zijn met al de regen die we gehad hebben. Overal waar je keek waren er watervallen en de Sounds waren, natuurlijk, ook adembenemend mooi. In Milford Sounds was het wonderbaarlijk genoeg droog maar toen we eenmaal in Queenstown aankwamen was er weer vol op regen. Er moest iets gebeuren en we hebben daarom de radicale beslissing genomen om naar Dunedin te rijden. Dunedin was nog ver dus ik heb door de nacht heen gereden zo dat we niet waardevol daglicht zouden missen de volgende dag. Door de nacht rijden in Nieuw Zeeland betekend 3 uur lang met groot licht rijden zonder dat je ook maar iemand tegen komt; nu jij weer Nederland. We hadden niet helemaal een idee waar we geparkeerd hadden in de midden van de nacht maar we ontwaakten met een uitzicht over zee, blauwe lucht en last but not least: zon. Die dag hebben we rustig aan gedaan in Dunedin. Dunedin is een leuke studenten stad en is erg sfeervol. Het geeft toch een beetje dat Groningen gevoel. Die avond zijn we nog naar Lake Takepo gereden waar we een hele dag gespendeerd hebben. Zowel het uitzicht bij nacht als de landschappen bij dag waren verschrikkelijk mooi. En als ik al niet genoeg sreen-materiaal had verzameld dan deed ik dat hier wel. De sterrenhemel was intens prachtig en de melkweg zien kan dan gelukkig maar toch afgestreept worden van de wenslijst. De laatste dag was het weer op Christchurch aan om uiteindelijk terug te vliegen naar het vertrouwde Auckland.

Iedereen de beste wensen voor 2013,

Wouter