Bitch Slap

Ik zit onderhand op 55 stagedagen en daarmee ben ik niet alleen qua tijd over de helft maar ook qua inhoud van mijn onderzoek. Halverwege en verander ik van koers. Waar het eerste deel van het onderzoek een soort probleem-opsporende of probleem analyserende fase was keer ik nu richting een probleem oplossende fase. Het is wanneer Sherlock Holmes zijn lange regenjas uit doet en de mauwen van zijn geblokte trui opstroopt en de boel onder de armen neemt. Na een paar maand stilletjes en onschuldig achter mijn bureautje te hebben gezeten heb ik langzamerhand een kritisch oordeel gekweekt en vorige week is dat in vorm van anderhalf a4tje naar buiten gekomen. Mijn betoog ging over wat mijn stagebedrijf op dit moment fout doet, hoe laconiek ze daar over denken en hoe slecht dat er uit ziet in contrast met ‘de grote concurrent’. Het was mijn ‘bitch-slap’ in het gezicht als een dankjewel voor alle gastvrijheid en steun. In eerste instantie leek het mij wat onbeleefd maar het blijft tenslotte mijn opdracht. In ieder geval werd mijn betoog goed ontvangen en loopt alles nog redelijk volgens plan. Ik ondervind nu wel een kleine vertraging doordat ik mijn tussenrapport moet voorbereiden waardoor ik alles moet herzien.

Dit weekend hebben we niets ondernomen. Nou-ja ‘niets ondernomen’ in figuurlijke zinnen want jongens; wij hebben aan trip-zillah zitten plannen afgelopen zondag. Om even een kleine introductie te geven:
Abel Tasman was in de 17e eeuw namens de VOC een ontdekkingsreiziger (Een soort RTL Travel uit die tijd) en ontdekte tijdens zijn eerste expeditie; New Zeeland. Beste Abel echter, heeft nooit voet aan wal gezet en dat is waar wij inkomen. Tijdens de trip bezoek ik samen met 3 Nederlandse vrienden eerst Napier en Wellington (De laatste uithoek van het noorder-eiland wat wij nog niet gezien hebben) en vliegen daarna door naar Christchurch om een rondje eiland te doen ‘’tegen de klok in’’. Oud en Nieuw vieren we dan in Queenstown in zogeheten ‘spaceshuttles’, een omgebouwde autobus met vier slaapplaatsen. Hoe overdreven nostalgisch ik het ook kan maken feit is; het word fenomenaal.

De foto komt trouwens van een basketbal wedstrijd waar we afgelopen week zijn geweest; Skycity Breakers (Auckland) tegen de Townsville Crocs (Townsville, Australië) ook een erg leuke ervaring en nog twee mede-stagaires in actie gezien. Die gekke vogel is hun mascotte.

Groeten,

Wouter