Face-First

Week tien. Ik heb nog maar twee dagen over in de categorie oktober en daarmee kan ik kalender-gewijs claimen dat ik mij nu meer dan twee maanden in Nieuw Zeeland bevind. Twee maanden, nog net niet halverwege, en het leven in Auckland voelt aan als thuis met een vleugje ‘vakantie’. Want wat hebben wij afgelopen week gedaan? Afgelopen werkweek was één dag korter waardoor het weekend sneller was wedergekeerd. Zaterdag was het zonnig en perfect voor de eerste dag van een weekend surfen in Raglan. Het was een fantastische ervaring en minder moeilijk dan verwacht want als je eenmaal een golf ‘te pakken had’ dan ging je vrij kalm richting het strand. Maar regelmatig was het andersom en had de golf jouw eerder te pakken dan jij de golf. Regelmatig zag je mensen met face-first de kern van de golf induiken om er een paar seconden later lachend uit zien te komen. Want ja, vallen blijft een kunst. Zelf heb ik mij betrapt dat ik, vaak onvrijwillig, een ‘flying dutchmen’ uitoefende om vervolgens na wat yogaposities onder water weer boven te drijven. Zeker de eerste dag, zaterdag, was toneel voor de meest grandioze nose-dives en andere harde crashes en persoonlijk had ik er de grootste lol in. Ons hostel, verder, lag te midden van een jungleachtige bos waar sloten een overbodige luxe was omdat er naast de bezoeker van het hostel eigenlijk niemand kwam. Het gaf direct een hele relaxte en openlijke sfeer wat samen met het uitzicht heerlijk was. ’s Nachts gingen we richten de kroeg voor een drankje waar we onderweg glow-worms zagen. Dit zijn over het algemeen insecten die licht geven in het donker. Resultaat is dat je naar een soort sterrenhemel in de struiken aan het kijken was, heel erg bijzonder.

Ik heb al gesproken over hoe ik kijk naar andere culturen, voornamelijk chinezen, maar het is soms goed en vaak leerzaam om even afstand te doen en ons Nederlanders eens te bestuderen. Een gemiddelde Kiwi doet er namelijk niet lang over om te zien dat we buitenlands zijn en ze hebben het vaak aan het rechte eind dat we Nederlanders zijn. Herkende Nederlanders (HN’ers) grappen we nu dan wel maar toch is het leerzaam om te achterhalen waarom we zo snel door de mand vallen. Ik weet bijvoorbeeld nu al dat we (erg) luid zijn en je duidelijk niet meer dan 3 van ons bij elkaar wilt hebben maar ik zal die vraag wat vaker gaan stellen om een beter beeld te krijgen. Een kenmerk wat ik dit weekend ontdekte speelde zich in de kroeg van dit weekend af en het is de eigenschap om zo goedkoop mogelijk drank te verwerven tijdens het stappen. We zijn niet zo als Spanjaarden dat wij daadwerkelijk onze eigen drank meenemen maar meer van de massa’s inslaan of, in het geval van zaterdag, een verjaardag simuleren om een rondje bij de bardienst te forceren. Luidkeels werd er happy-birthday dwars door de live band gezongen en vormde er een lange rij voor de jarige om haar de 3 Hollandse zoenen te geven. Shotjes voor iedereen, de band wijde nog een nummer toe aan de jarige die voor één avond weer 21 was. Alles voor een gratis shotje van de bar, Worth it.

In een blog mag er altijd wat te zeuren zijn, vind ik, want niet alles loopt van het leien dakje . In Nederland ben ik een landloper, een zwerver, want ik sta als 'uitgeschreven'. Volledig volgens de procedure want ik ben langer dan 8 maanden in het buitenland. Toch gaat het DUO systeem er van uit dat is thuiswonend ben en stuurt, ironisch genoeg, een brief naar Auckland om mij op de hoogte te stellen dat mijn zorgtoeslag weer thuiswonend wordt. Gelukkig hebben we dit eerder gehad met de studiefinanciering en is het helemaal niet vervelend om er weer achteraan te zitten.

Dit weekend dan, hè-hè, staat er ‘slechts’ alleen een concert van Mumford & Sons op de planning. Halloween lijkt er jammer genoeg bij in te schieten omdat ik vandaag en morgen ’s nachts onderzoek doe.

Jullie Wouter