Hangi People

Het is week negen van mijn verblijf in Nieuw Zeeland en wederom een nieuw verhaal. Mijn jaszakken, oren en neus zitten nog vol met zand afkomstig uit Cape Reinga vers van de road-trip van afgelopen weekend. Zaterdag ochtend was ik eerder op dan de zon om de dag volledig te benutten naast de lange reistijden. Samen met een kudde bestaande uit Nederlanders, Duitsers en één Belg vertrok ik richting Cape Reinga met op de heenreis een stop in Paihia. Zeventien personen, drie auto’s en slechts drie cd’s om de vele kilometers door te komen. Paihia ligt aan een grote baai dat gevuld is met eilandjes, The Bay of Islands, en was op het moment van onze komst toneel voor een wijn en muziek feest wat het bijzonder gezellig maakte. De stranden waren zaterdag overgoten met zon wat het een heerlijk dagje uit maakte. Samen met Arthur, de Belg, liep ik op een kleine verkenning langs het strand en stuiten we op een Maori eetschuurtje in de voortuin van een local. Met Bob Marley op het hoogste volume maakte de verkoper zijn stereotype compleet door de rastadreadlocks en een gele strandhoed. Hij begroette ons met ‘You look like Hangi people’. Hangi, wat ik nog niet wist, is een complete maaltijd gestoomd in de vulkanische warmte onder de grond. Compleet met vlees, groente en aardappels was het een soort Nieuw-Zeelands patatje kapsalon maar dan niet doorweekte in het frituurvet. Ik heb genoten van de Hangi, geserveerd in een krant, in de voortuin van een local.

Zondag gingen we voor ‘The Cape’ en je merkte dat naarmate je dichterbij kwam je steeds dieper in ‘The Middle of Nowhere’ komt. Voor een Nederlander geeft dat een bijzonder gevoel want in thuisland Nederland is het al vrij zeldzaam dat je in een gezichtsveld van één kilometer geen bebouwing meer ziet. Voorbij The Last Fuel Stop North was er dan ook 200 kilometer zonder dorpjes of andere vormen van beschaving wat echt heerlijk was. Cape Reinga zelf begroete ons met een onverwachte onderbreking in het bewolkte en regenachtige weer. Op de Cape heb je een fantastisch uitzicht over de Tasmaanse Zee en de Grote Oceaan die samenkomen. Je kan dit terugzien door de verschillen in de kleuren blauw en de richtingen van de twee stromingen. Overigens zijn de foto’s dit keer zijn niet van mijn maak omdat ik mijn geheugen kaartje voor deze trip had uitgeleend.

Toen ik in Nieuw Zeeland kwam vertelde ik de mensen dat ik werkte in de logistiek maar omdat ik eigenlijk weinig van belang ben zeg ik tegenwoordig dat ik een onderzoek doe. Ik kaart problemen aan, ik knoop getallen en gegevens aan elkaar om uiteindelijk met mijn onderzoek het bedrijf verder te helpen. Maar wat ik daadwerkelijk doe, waar ik onbewust mee bezig ben, is uitkijken naar het volgende weekend. Weer er op uit.

Wouter.