Ode aan Valerie Adams

Een volle vier weken in Nieuw Zeeland en ik heb mij, wederom, prima vermaakt. Afgelopen woensdag kreeg ik een bericht of ik mee ging naar een ‘huldiging van een Olympisch atleet’. Wanneer je de woorden huldiging en atleet gebruik komt meteen het beeld van de bier-douche, Hollandse muziek en een groot feest. Mijn antwoord was kort, bondig en snel ; JA. Ik had geen idee om wie het eigenlijk ging maar het bleek dus kogel-stootster Valerie Adams te zijn die zilver won op de Olypische Spelen in Londen. De spelen zijn al een lange tijd terug dus terecht vroeg ik mij af: Wat is er in de tussentijd gebeurd? Een snelle sessie onder het feiten-infuus van Wikipedia gaf mij inzicht in het hele verhaal. De ‘voormalige’ gouddraagster op dit onderdeel bleek dus prestatiebeïnvloedende middelen te hebben ingenomen en daarom werd haar gouden medaille weer ingenomen en ging die naar de nummer twee, mevrouw Adams. Omdat ze dit nog niet heeft kunnen vieren werd haar gouden medaille gepresenteerd op Nieuw-Zeelandse bodem. Er werd nadrukkelijk herhaald dat dit de eerste keer was in de geschiedenis van Nieuw-Zeeland dat er een atleet gehuldigd werd op eigen bodem. Ik kon de sensatie moeilijk in bedwang houden dat ik daadwerkelijk bij zo’n groot mijlpaal in de geschiedenis van Nieuw-Zeeland aanwezig was.

De kaarten van deze bijeenkomst werden verloot via radio en internet waarna Maartje (dank) nog een over had. Tussen de Nieuw Zeelanders waren wij een stel Hyena’s onder een groep leeuwen. Met ons vreselijke gejank waren we als een stel aaseters op de nieuwe vangst afgekomen. Ook al deden wij ons best om het volkslied mee te zingen, het leek echt nergens op. De ceremonie was op z’n Engels, formeel en saai, maar het vuurwerk was fantastisch mooi.

Donderdag op stap, vrijdag door naar werk en aan het einde van de dag een nieuw avontuur richting Taupo om te gaan Skiën/Snowboarden op Mount Ruapehu. Het landschap in Nieuw-Zeeland varieert ontzettend en je kan door alleen uit je raam te kijken al uren kwijt raken aan de National Geographic achtige beelden om je heen. Bij de eerdere trip naar Tauranga kreeg ik al het gevoel dat het landschap hier een apart brouwsel is tussen Zuid-Duitsland en hartje Frankrijk. Het is een continu doorlopend schilderij met de meest mooie vormen, bergen en rivieren vanuit alle richtingen. De illusie dat je in Europa rijdt wordt slechts onderbroken door bossen met palmbomen. Het bijzondere aan ons nachtelijke vertrek is dat wij helemaal geen idee hadden hoe onze omgeving er uit zou zien in het daglicht. Uit het hostel stappen was dan ook beter dan je verjaardag, sinterklaas en kerst bij elkaar want het voorgeschotelde scenario was een viersterren uitzicht over Mount Ruapehu geserveerd met een side-plate met Mount Ngauryhoe. Deze laatste vormt de set van de opnames van de Lord of the Rings film als Mount Doom. Het dorre landschap om de berg was, wederom, compleet anders dan wij eerder gezien hadden. Het snowboard avontuur was echt fantastisch.

Zondag was het geleidelijk terug rijden via Taupo. Geleidelijk want iedere bocht gaf wederom een adembenemend uitzicht de bergketen met actieve vulkanen en prachtige meren. Gewoon in twintig graden zon en het voelde ook ver van een wintersport gebied. Ook het meer van Taupo hebben wij ons prima een paar uur vermaakt en genoten van de laatste uren zon. Ons heerlijke weekend trip eindigde gisteravond rond elf uur waar ik slechts een korte nachtrust had van vier uur omdat ik de ochtend shift van mijn stage wou mee maken. Door een onderbreking om twee uur ‘snachts door het noedels naar binnen werken van de als een stofzuiger slurpende Ryo kon ik heerlijk genieten van stevige vermoeidheid en verzuurde spieren. Het weekend is officieel afgesloten met een stevige maar passende kater.

Groeten