Rennende Chinezen en warme appelsap.

Nou een werkweekje (achum) zit er op. Voor mijn eerste dag moest ik er spik en span uit zien om natuurlijk een fantastische indruk te maken op de grote baas. Helaas regende en waaide het zo hard dat mijn parapluutje het amper aan kon waardoor er een praktisch doorweekte Wouter verscheen op zijn eerste stagedag. Tot zo ver mijn eerste indruk dacht ik. De eerste dag was een korte introductie en mezelf voorstellen aan veel, heel veel, mensen. Vervolgens moest ik miljoenen policies en documentjes ondertekenen en al snel werd het duidelijk dat er een stevige bureaucratie heerst. Mijn god zeg. Hoe dan ook gaan we maar uit voorzorg geen namen of bedrijven noemen. Want ja; straks word je wakker en zit je half naakt vastgebonden op een stoel in een kamer zonder ramen en dat, laten we nou eerlijk zijn, willen we niet. Ik zal wel even kort uitleggen wat ik doe. Ik ga mij de komende tijd bezig houden met het berekenen van de capaciteit van het proces in het desbetreffende bedrijf en ik ga kijken hoe efficiënt die is om uiteindelijk te bepalen hoeveel het gaat kosten als we de desbetreffende loopband op de maximale snelheid zetten. Het bedrijfskundig-hartje heeft nimmer nog zo snel geklopt.

Naast werk leef ik nog wel gewoon in Auckland en gebruikelijk gaan Rowald en ik de chinees op zoeken om te eten. Schokkend is dat take-away hier voordeliger is dan zelf koken. Boodschappen zijn vergelijkbaar met Nederlandse prijzen of duurder. Iets wat bijzonder hoge prijzen kent is bier, of welke vorm van alcohol dan ook, waar je al gauw 6 hele euro's voor mag betalen om een vintage engelse pint te bemachtigen. Vertrouwde merken van de Appie heb je hier ook niet wat soms resulteert in blunders. Ik had bijvoorbeeld gisteren appelthee gekocht maar ik heb die vandaag geprobeerd en mijn god zeg. Het was net of ik verschrikkelijk zure, warme appelsap naar binnen aan het werken was. Bah. Het stappen is nog redelijk uit te houden maar je moet wel op je centen letten. Voor een slordige 70 euro ben ik met een groep van 10 afgelopen zaterdag uit eten geweest en hebben wij nog het nachtleven van Auckland verkend. Dit is trouwens een typisch Engelse aangelegenheid waarbij de dames voor Nederlandse begrippen gala-achtig op stap gaan met sierlijke jurkjes en gigantische naaldhakken. Rond 2 uur 's nachts staan ze dan ook praktisch op instorten en de redenen spreken voor zich. In contrast doet de gemiddelde engels heer, of gentlemen, vrijwel niets aan zijn kostuum.

Kenmerkend vind ik verder de stoplichten in de stad. Deze geven een Nokia-achtige piep bij het afwachten op groen en als het dan zo ver is mag je dan oversteken onder begeleiding van een vintage Super Mario deuntje. De stoplichten springen al na 10 seconden op rood maar tellen (op de grote kruisingen) nog wel 30 seconden af tot het je verboden wordt over te steken. Even om het beeld compleet te maken; 30 seconden is meer dan voldoende om over te steken, je veters te strikken en weer de straat over te steken. Ik heb het zorgvuldig geobserveerd en ik kan niet anders concluderen; Chinezen kunnen niet tegen een rood stoplicht. Zij rennen als een stel maniakken de weg over op het moment dat het groene lichtje verdwenen is. De rest van het volk pakt rustig de tijd wat een, vind ik persoonlijk, hilarisch straatbeeld maakt.

Volgende week vertel ik wat meer over wat ik beleef op het kantoor maar daarvoor moeten mijn ervaringen nog rijpen. Omdat het hele bericht te lang dreigt te worden vertel ik tegen die tijd ook wel mijn belevenissen met mijn Japanse huisgenoten. Verder staat er zaterdag een trip naar Piha op de planning dus dat krijgen jullie dan ook wel te horen.

Joe, groeten