Tenslotte spreken we geen Engels

Alweer in de laatste weken van Parijs; volgende week een toetsweek en dan hoop ik weer terug te keren naar Nederland. Doorverhuizen naar Groningen want stil zitten doen we niet aan. Ik heb de afgelopen tijd misschien niet zo veel geschreven maar het leven is hier dan ook niet zo avontuurlijk als het was aan de andere kant van de wereld. Daar bovenop geef ik school voornamelijk de schuld want mijn minor hier is simpel weg geen bal aan. Er zijn wel een paar vakken waar ik nog wel plezier in heb maar het overgrote deel is moeilijk te verteren of valt simpelweg in herhaling van wat ik al eerder heb gehad. Maar hé, voor school komen we niet naar Parijs.

Veel bezoek gehad in Parijs de afgelopen weken en veel van de stad gezien tegelijkertijd. Langzamerhand probeer ik het Frans met kleine stapjes te spreken maar echt goeie gesprekken vloeien er nooit uit. Met mijn goede gedrag probeer ik de gesprekken in het Frans te voeren maar de reacties zijn dan weer in het Engels. Ik heb geen idee of het aan mijn accent ligt of aan het Jip en Janneke Frans dat ik spreek maar het is in een bepaalde vorm beledigend dat ik in zekere zin kennelijk onverstaanbaar ben. Nou een echte Parijsenaar laat niet zomaar over zich heen lopen dus wanneer ik Frans wil spreken gaan we ook Frans spreken. In mijn favoriete koffiehuis ben ik bijvoorbeeld al zo bekend met de dialogen dat ik tegenwoordig doe alsof ik geen Engels spreek. Vragend de persoon aangapen en doen alsof ''which size?'' net als Chinees naar mij klinkt. Ik heb ook geleerd dat Je voudrais (ik zou graag willen) buitengewoon bijzonder beleefd is en dat je hier de klootzak in jezelf een klein beetje moet laten doorschijnen. Daarom zeg je eerder dat je iets neemt en wilt zonder ‘graag’.

Maar ja het eind. Parijs is min of meer een wijk in de Europese metropool en het ligt dan ook om de hoek van het thuisland. Ik ga het niet missen maar dat is vooral gebaseerd op het idee dat ik het nooit zal verlaten. Geen twijfel zal er bestaan wanneer de kans verschijnt om naar Parijs te gaan. Ik heb al jaren vol gehouden dat dit de mooiste stad is waar ik ooit ben geweest en tot nog toe heeft niets dat kunnen weerleggen. Het reizen op zich zelf is iets wat ik het liefste doe. In minder dan een jaar heb ik de kans gehad om tot twee keer toe compleet het onbekende in te duiken. Er is niets meer verslavend en leerzamer voor mij dat het reizen naar andere landen en het leven in het buitenland. Thuis is voor mij een zweverig begrip en ik heb ontzettend veel plezier gehad in culturen leren, delen en begrijpen. Snel hoop ik weer op de been te zijn om andere plekken te zien maar tot die tijd weer terug naar Nederland.