Neo-dakloosisme
Blijf op de hoogte en volg Wouter
27 Maart 2013 | Frankrijk, Parijs
Bijna twee maanden Parijs zitten erop, en ik heb nog een kleine acht weken te gaan. Op de helft dus, en dat gaat rap. Afgelopen weken had ik ondermeer vakantie en een internationale week. Na mijn vakantie door te hebben gebracht in Nederland (beetje omgekeerd) was het uitbuiken in wat men international week (engels) noemt. Een licht maar interessant programma met een Nederlandse leraar van Inholland (nee we kregen geen diploma aan het einde van de les) en een Canadees. Vanaf deze week is het weer een grote reünie met het ‘oude’ schema waardoor we weer zijn beland in de ochtend dril van half 7. Lekker door de tocht van de metro sjokken naar mijn eindbestemming in het westen van de stad; heerlijk. Ik weet eigenlijk niet of het met het vroege daglicht te maken heeft maar de bedelaars in de metro zie ik steeds meer, zelfs in de vroege uurtjes. En de bedelaar van Parijs is van een compleet nieuw ras, er zit een compleet nieuwe strategie aan vast. Het is niet meer de vriendelijke Groningse zwerver die een praatje met je komt maken. In de krappe metro’s waar je geen kant op kunt wordt er iedere keer een speech gehouden aan het begin van de wagon waarna dezelfde persoon zijn bedelrondje loopt. Vervelend maar niet zo erg als de accordeon speler die 5 haltes mee gaat waardoor je geen gesprek kan houden of een boek kan lezen. Op zich heb ik niets tegen een accordeon, het is alleen die draagbare luidspreker die de meest grandioze irritant achtergrond muziek door de metro dreunt. Ik vind het allemaal wat te opdringerig. Waar ik eerst nog het doodgewicht van één en twee centjes dumpte heb ik nu weinig sympathie voor want iedere dag is het weer dezelfde persoon. En ik heb mijn voorkeur ook aan de vrouw met de kat op mijn eindhalte; zij heeft tenminste imago.
Verder met Isabelle leven gaat redelijk z’n gangetje. Sinds Dinsdag is ze alweer een jaartje ouder en dat heeft ook de nodige impact op haar. Vandaag kwam ik thuis met een laag water in de badkamer omdat de wasbak overspoelde. En iedere keer als ik geraspte geitenkaas koop dan zegt ze; Goh ik wist niet dat je geitenkaas ook zo kan kopen. Ja ouderdom, dementie, het houd het leven spannend en vernieuwend.
Dan tot slot is het nachtleven van Parijs indrukwekkend. Lichtjes. Van de Eiffeltoren tot het eind van de Grand Boulevard is het eigenlijk een grote disco-bol. Best leuk. Maar wat ik wel moet zeggen is dat je als man zijnde nergens binnen komt zonder ‘’compagnon’’ ofwel een meisje. Hoewel het franse feminisme hier niet stopt word je als man zijnde bijzonder ongewoon benadeeld. Maar goed, wat doe je er aan.
Woutér