Een koeienhart voor Valentijn

Drie weken nu in Parijs. Het eerste is dat het settelen hier niet heel zwaar is; de supermarkten zijn vergelijkbaar met Nederland en de vertrouwde schoolbanken houden het leven simpel. In de eerste week goed ziek geweest wat of door de vermoeidheid kwam, van de nooit overwonnen jetlag, of het ziektekiemen pretpark wat men hier de metro noemt. Elke ochtend een uurtje zitten in een donkere trein en zo af en toe afwisselen met een korte wandeling door de walm van pislucht. Geen betere start van de ochten.

Zo langzamerhand begin ik het Frans wat te verstaan en te snappen maar ik ben nog ver van spreken. Ik geloof dat ik nog vrij subtiel de conversaties hier in de lift weet te ontwijken of gewoon simpel te houden. Mijn buurman zei tegen mij of dat ik mijn Ipod moest repareren of dat het een mooi apparaat was, In ieder geval heb ik hem verteld dat ‘’het duur was’’ dus ik schilder mij af of een verwend nest of een man die op de centen legt. Het kan nog alle kanten op zegmaar en met dit soort vage dialogen voelt het soms wat aan als dancing ‘’with wolfes’’. Compleet snappen we elkaar hier niet. Totaal anders dan Nieuw Zeeland maar ik geniet er van.

Valentijnsdag, jawel ik mis alle mooie feestdagen in Nederland, is nimmer nooit mijn feestdag geweest. In Finland noemen ze het kennelijk de dag van de vrienden, en voor de ander is het een gewone donderdag avond. ’s Avonds kwam de familie van mijn 84 jarige huisvriendin, Isabelle, langs voor een diner en ik mocht mee eten. Isabelle had al eerder gevraagd of ik wist hoe je een koeienhart moest bereiden. ´Geen idee, ik heb nooit in een hondenvoer fabriek gewerkt´ was mijn antwoord. Of de grap nou niet aan kwam of het eten van organen ligt hier gevoelig, ik moest het toch maar gaan proberen. Op zich prima vlees met een eigenaardige runder smaak alleen kon ik het idee van een hart eten niet uit mijn hoofd zetten.

Dan verder het leven hier met de beste Isabelle. Ik moet even kwijt dat zij een keiharde racist is, Zo. Ze vertrouwd de ´negro´s´ niet en als de schoonmaakster op woensdag komt dan gaat alles op slot. Tenslotte heeft die schoonmaakster tien zilveren lepels gesloten waarvan ze later dan wel acht terug vond onder het aanrecht maar die andere twee ´´moeten gestolen zijn.´´ Het woord ´negro´ zal ze nu niet meer gebruiken, dat heb ik haar uitgelegd, maar toch is het apart hoe ouderwets iemand nu nog kan denken. Ze mag dan wel stammen uit de tijd van apartheid, ik tel ook niet meer in Guldens.

Jullie Wouter